συνούσιος

-ον, Α

αυτός που έχει την ίδια ουσία με κάποιον άλλον («υἱὸς ὁμοούσιος τῷ πατρί, οὐ συνούσιος, ἀλλ' ὁμοούσιος», Επιφάν.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + -ουσιος (< οὐσία), πρβλ. ὁμο-ούσιος].